تعیین مقادیر بهینه ی پارامترهای جداگر اصطکاکی پاندولی سه گانه تحت زلزله های حوزه ی نزدیک

یک سیستم جداگر لرزه یی انطباقی می تواند سختی و میرایی متغیری از خود ارائه دهد. مهم ترین فایده ی این رفتار، پاسخگویی مناسب این سیستم ها در برابر عملکردهای مختلف و سطوح خطر متفاوت است. جداگر اصطکاکی پاندولی سه گانه، که یکی از انواع جداگرهای لرزه یی اصطکاکی چندقوسی است، در زمره ی این سیستم های لرزه یی انطباق پذیر است. ساختار داخلی این سیستم ها با توجه به سطوح مقعر چندگانه و اینکه لغزش بر روی کدام یک از سطوح اتفاق بیفتد، مشخص می شود. لغزش بر روی این سطوح با توجه به مقادیر جابه جایی، بین سطوح تعویض می شود و سختی و میرایی موردنظر حاصل می شود. بنابراین لزوم بهینه سازی پارامترهای مؤثر در طراحی این گونه سیستم ها، با توجه به عملکرد موردنظر، امری شایان توجه خواهد بود. در این پژوهش با استفاده از روش الگوریتم های ژنتیک، پارامترهای مؤثر طراحی برای محدودکردن بیشینه ی پاسخ های سازه بهینه شده اند و محدوده یی مناسب برای آن ها ارائه شده است.